[1] قورچیان، نادرقلی و حیدری کرد زنگنه، غلامرضا. (1387). ارایه مدلی جهت ارتقاء و توسعه خصوصیسازی در ایران. فصلنامه پژوهشهای اقتصادی، شماره 30، 219-257.
[2] منتظر، غلامعلی و فلاحتی، نگار. (1394). سناریونگاری آینده آموزش عالی ایران و کارکرد فناوری اطلاعات در آن. فصلنامه سیاست علم و فناوری، شماره 1، 47-82.
[3] آراسته، حمیدرضا و اسفندیاری، توران. (1389). خصوصیسازی در آموزش عالی. فصلنامه نشاء علم، شماره یک، 11-20.
[4] ربیعی، علی و نظریان، زهرا. (1390). عوامل مؤثر در سیاستگذاری آموزش عالی با رویکرد اصل 44. فصلنامه راهبرد، شماره 61، 247-276.
[5] حمدی،کریم و روشن، احمدرضا. (1390). راهبرد خصوصیسازی آموزش عالی در ایران. فصلنامه پژوهشهای مدیریت راهبردی، شماره 48، 73-90.
[6] تسنیمی، عباسعلی و سجادی، مهدی. (1380). نقدی بر مبانی نظری خصوصیسازی مراکز آموزش عالی. فصلنامه پژوهش و برنامهریزی در آموزش عالی، شماره 20، 15-42.
[7] ساخاروپولوس، جرج و مورین، وودهان. (1373). آموزش برای توسعه؛ ترجمه وحیدی، پریدخت. چاپ دوم. تهران: نشر برنامه و بودجه.
[8] منادی، مرتضی. (1382). نقد و بررسی: بازتولید، عناصری برای یک نظریه نظام آموزشی. فصلنامه انسانشناسی، شماره 3، 193-198.
[9] مهرعلیزاده، یدالله. (1373). خصوصیسازی در آموزش عالی. فصلنامه مدیریت دولتی، شماره 26 و 27، 60-76.
[10] اردشیری، منصور. (1386). خصوصیسازی در آموزش عالی: اهداف، روشها، تأمین مالی و تحلیل هزینه. فصلنامه مجلس و راهبرد، شماره55، 349-378.
[11] عباسی، بدری؛ قلیپور، آرین؛ دلاور، علی و جعفری، پریوش. (1388). تحقیق کیفی پیرامون تأثیر رویکرد تجاریسازی بر ارزشهای سنتی دانشگاه. فصلنامه سیاست علم و فناوری، شماره 2، 63-76.
[12] پورعزت، علیاصغر و حیدری، الهام. (1390). شناسایی و دستهبندی چالشها و موانع تجاریسازی دانش با استفاده از روش کیو. فصلنامه سیاست علم و فناوری، شماره 1، 49-62.
[13] آلآقا، فریده؛ کشاورز ، محسن و رحیمی، محسن. (1387). روند رشد کمّی آموزش عالی خصوصی و دولتی در جمهوری اسلامی ایران. فصلنامه دانش و پژوهش در علوم تربیتی، شماره 20، 73-110.
[14] Lerra, M. D. (2014). The Dynamics and Challenges of Distance Education at Private Higher Institutions in South Ethiopia. Asian Journal Of Humanity, Art And Literature, 1(3), 137-149.
[15] ربیعی، علی و نظریان، زهرا. (1391). بررسی چالشهای خصوصیسازی آموزش عالی (مطالعه تطبیقی در چهار کشور منتخب). فصلنامه مدیریت در دانشگاه اسلامی، شماره 4 ، 648-668.
[16] منتظر، غلامعلی و فلاحتی، نگار. (1394). ارزیابی سناریوهای آموزش عالی جهان در افق 2025 میلادی. اولین کنفرانس بینالمللی و چهارمین کنفرانس ملی آموزش مهندسی، دانشگاه شیراز، 1-9.
[17] Bjarnason, S. & Cheng, K. M., Fielden, J., Lemaitre, M. J. & Levy, D. (2009). The new challenge: Private higher education, Scientific and Cultural Organization 7, place de Fontenoy, 75352 Paris 07 SP Set and printed in the workshops of UNESCO.
[18] Levy, D. C., & Zumeta, W. (2011). Private higher education and public policy: A global view. Journal of Comparative Policy Analysis: Research and Practice, 13(4), 345-349.
[19] Oppedisano, V. (2014). Expansion of higher education and non-skilled labor market outcomes London Metropolitan University, Faculty of Business and Law, Old Castle Street, London E17NT, United Kingdom, Economics of Education Review 40, 205–220.
[20] Slantcheva, S. & Levy, D. C. (2012). PRIVATE Higher Education in post -COMMUNIST EUROPE.
[21] Paczuska, A. (1992). Skills Qualification and Profession; a Higher Education View; Economics of Education. Vol. 11, No. 4, 428-438.
[22] McMahon,W. W. (2009). Higher Learning, Greater Good: the Private and Social Benefits of Higher Education, Educational Philosophy and Theory, Vol. 42, No. 4.
[23] Denison, D., Fowles, J., & Moody, M. J. (2014). Borrowing for College: A Comparison of Long‐Term Debt Financing between Public and Private, Nonprofit Institutions of Higher Education. Public Budgeting & Finance, 34(2), 84-104.
[24] Teixeira, P. N., & Dill, D. D. (Eds.). (2011). Public vices, private virtues?: Assessing the effects of marketization in higher education (Vol. 2). Springer Science & Business Media.
[25] Molly, N. & Lee, N. (2008). Restructuring of Higher Education: Public Private Partnership Journal of Asian Public Policy, 1:2, 188-198.
[26] Teixeiraab, P. & Rochaab, V., Biscaiaab, R. & Cardosoacd, M. F. (2013). Competition and diversity in higher education, both public and private, Applied Economics,Vol. 45, No. 35, 4949-4958.
[27] McMahon,W. W. (2010). Higher Learning, Greater Good,University of Illinois at Urbana-Champaign.
[28] Koda, Y., & Yuki, T. (2013). The labor market outcomes of two forms of cross-border higher education degree programs between Malaysia and Japan. International Journal of Educational Development, 33(4), 367-379.
[29] Mok, K. H. (2008). The growing importance of privacy in education: challenges for the higher education in China. A Journal of Comparative and International Education, 39: 1, 35-49.
[30] Levy, D. C. (2012). How Important Is Private Higher Education in Europe? A Regional Analysis in Global Context1. European Journal of Education, 47(2), 178-197.
[31] Reisz, R. D. & Stock, M. (2012). Private Higher Education and Economic Development, European Journal of Education,Vol. 47.
[32] Parker, L. D. (2012). From privatised to hybrid corporatised higher education: a global financial management discourse. Financial Accountability & Management, 28(3), 247-268.
[33] Carpentier, V. (2012). Public‐Private Substitution in Higher Education: Has Cost‐Sharing Gone Too Far?. Higher Education Quarterly, 66(4), 363-390.
[34] Jhingan, A. & Anandakrishnan, M. (2011). Private sector participation in higher education in India Higher Education Summit 2011-FICCI.
[35] رحیمی کلیشادی، رضا. (1374). خصوصیسازی آموزش عالی و بررسی اثرات و پیامدهای اقتصادی و اجتماعی آن. پایاننامه کارشناسیارشد، دانشکده علوم اجتماعی، دانشگاه اصفهان.
[36] فراستخواه، مقصود. (1387). بررسی وضع موجود و مطلوب ارزیابی نظام علمی در ایران با تأکید بر بخش آموزش عالی. فصلنامه سیاست علم و فناوری، شماره 2، 43-58.
[37] یمنی دوزی سرخابی، محمد. (1380). درآمدی به بررسی عملکرد سیستم های دانشگاهی. چاپ اول. تهران: انتشارات دانشگاه شهید بهشتی.
[38] منتظر، غلامعلی و فلاحتی، نگار. (1394). شناسایی عدم قطعیتهای آینده آموزش عالی ایران. اولین کنفرانس بینالمللی و چهارمین کنفرانس ملی آموزش مهندسی، دانشگاه شیراز، 1-7.